Pagina's

vrijdag 29 november 2013

Geboortebord met Chalk Marker

Oké, genoeg gekletst. Vanaf nu weer cre-activiteit Bij Margriet.


Zoals gezegd mocht ik de Stampin' Chalk Marker promoten. En één van de dingen die ik ermee maakte was dit geboortebordje.








Persoonlijk was ik heel blij met het resultaat en hij is heel vaak gefotografeerd daar overseas! Ik ben dan ook heel benieuwd of ik hem nog vaker terug ga zien.







Het kindje Charlotte bestaat echt en is de (klein)dochter van Amerikaanse vrienden.







De Chalk Marker is een permanente stift, vlekt niet en je kunt hem op de meeste materialen gebruiken. Hier schreef ik op een echt leien schoolbordje. Zelfs van de potloodstrepen die ik later uitgumde lijdt de inkt niks.







Naast de Chalk Marker gebruikte ik de stempelset Zoo Babies voor de dieren, de Take Care voor de tak, en de Create a Cupcake stempelset en bijbehorende pons voor de wolkjes. Alles uiteraard van Stampin' Up!








De strik maakte ik met de Gift Bow Bigz die, daar kom ik later nog eens op terug.



Fijn weekend!



donderdag 28 november 2013

Stampin' Up! Convention deel IV



Het programma van dag 1 was om 16.45 uur afgelopen, maar volgens mij was het al later. Tel daarbij een kwartier in de rij staan voor je jas op en we hadden nog amper 2 uur om naar het hotel terug te gaan, ons op te tutten voor het gala c.q. The Awards Night (een soort Oscaruitreiking, maar dan anders), te eten en weer terug te keren naar het Conferentiecentrum.




Pffffffft het moet vast een man zijn geweest die dat schema bedacht heeft!! Ik zeg het je; onmogelijk voor een vrouw!!!!



Na eerst een poosje gediscussieerd te hebben waar we gingen eten, belandden we bij Italiaan Gio.





Miranda, Carin, Agnes, Flora, Ikke




Wel, Gio had goed zijn best gedaan. Gio gooide al zijn Italiaanse charmes in de strijd en Gio had volgens mij een oogje op onze Miranda.......(-; 



Zelfs nadat we al afgerekend hadden, stond hij erop ons een dessert van het huis aan te bieden. Damn......daar hadden wij helemaal geen tijd voor! Maar ja, tegen deze aantrekkelijk ogende toetjes en zoveel Zuid-Europese hoffelijkheid (uiteraard in die volgorde van belangrijkheid) konden wij dames onmogelijk weerstand bieden.....







De toetjes riepen er ook gewoon om om opgegeten te worden!!








Met het gevolg dat we naar ons hotel terug moesten sprinten, geen tijd meer hadden om te douchen en al weer als één van de laatste het Conferentiecentrum binnen kwamen. 




{Op die manier waren we de extra calorieën snel kwijt, dat dan weer wel.}




Oké tijdens The Awards Night werd iedereen die het afgelopen jaar iets bijzonders had gepresteerd in het zonnetje gezet. Was het een héél bijzondere prestatie dan werd je met je collega's-van-de-afdeling- bijzondere-prestaties op de foto gezet. Was het een iets minder bijzondere verrichting dan mocht iedereen die het betrof over het podium lopen, zwaaien, huppelen en genieten, waarbij de muziek flink werd aangezwengeld en het publiek keer op keer weer enthousiast een staande ovatie weggaf. Hartstikke Amerikaans en overdreven, maar ooooooooh zooooooo leuk!



Mijn upline Miranda mocht maar liefst 9 keer(!) het podium op! Wow, wat een triomf; diepe buiging voor Miranda!! Hier zie je haar in het midden van de belangstelling, het mooiste meisje van het bal, een echte diva in haar mooie jurkje en ontwapende lach..... 



 



Als Gio in het publiek had gezeten, dan had ze die 9e keer echt niet gehaald, maar dat terzijde  (-;



Ook ik mocht een keer het podium op, niet voor een foto, maar wel voor het applaus... Niks voor mij hoor, ik zit toch echt liever in het publiek!



Ikke, Agnes, Kety, José




Wheeeeh, stomme foto, stom pak (speciaal gekocht, maar volgende keer toch maar een jurkje)!




Zo ging het maar door en door, applaus na applaus en aansluitend volgde er een feestavond met een band.









Ook stond er een pasfotohokje, zo eentje die je ook op het station ziet. Hah, dát vind ik dan weer wél leuk!





Miranda en ik



En hier met mijn Around The World Challenge blog maatjes Sam Donald (E), Barbara Meyer (O) en Jenni Pauli (D).







Oké, tot zover de vrijdag.



Ook de zaterdag zit boordevol verhalen en belevenissen, maar de tijd ontbreekt me er uitgebreid over te vertellen. Er was een centrale opening met creatieve ideeën met producten uit de lopende, maar ook uit de nieuwe catalogus. Het is nog ten strengste verboden deze nieuwe producten te laten zien. Er was een sessie met als onderwerp 'hoe vind ik nieuwe klanten', waarin je veel tips kreeg en natuurlijk diverse Price Patrols (loterijen). Soms kreeg* iedereen een prijs en een andere keer weer alleen een groep demo's. Ik was ook een keer de gelukkige.




(Ik zet kreeg* met een sterretje, want krijgen is een groot begrip. Ik wil het niet laten overkomen alsof de demo's die aanwezig waren schandalig verwend werden en de demo's die er om wat voor reden dan ook niet bij konden zijn achtergesteld worden. Dat is niet zo, want door de hele hoge toegangsprijs betaal je eigenlijk een groot gedeelte van hetgeen je krijgt zelf.)



Ikke, Miranda, Miriam

 


2 dagen lang inspiratie, educatie, feest vieren en bovenal héél véél plezier. En wil je nu echt een goede indruk krijgen van hoe het was klik dan even op de volgende link




http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=FH1drTGrYyo





Ik heb er nog steeds geen moment spijt van. Stampin' Up! heeft me al zoveel gebracht en de Conventie had ik voor geen goud willen missen en geniet nog steeds van alle indrukken die ik heb opgedaan!



Volgend jaar is de Conventie in Brussel. Misschien wil jij daar na het lezen van dit alles ook wel bij zijn? Schrijf je dan nu in als demonstratrice Bij Margriet en wie weet kunnen we samen gaan!



Liefs en

 

woensdag 27 november 2013

Stampin' Up! Convention 2013 Deel III

Op vrijdagochtend moest ik al vroeg uit de veren omdat ik me om 8 uur in het Manchester Central Conferentiecentrum moest melden voor een uitleg van mijn presentatie.






Hoe het begon.....



In augustus van dit jaar kreeg ik een telefoontje vanuit Stampin' Up! Ze hadden mijn blog en creaties gezien en waren onder de indruk. Of ik misschien als afgevaardigde voor Nederland een demonstratie wilde houden op de grote Conventie in Manchester? Whoeps..... ik voelde me zeer vereerd, maar tegelijkertijd was ik ook een beetje bang voor het onbekende. Wat verwachten ze van mij? Wat moet ik demonstreren? Hoe lang? Hoe vaak? Wanneer? In het Engels? Voor hoeveel mensen? Hoe gaat dat dan? En bovenal KAN IK DAT WEL?!?!? Maar goed, het was natuurlijk een kans die ik waarschijnlijk nooit meer kreeg en na een nachtje bedenktijd, besloot ik dat ik het moest doen, alhoewel ik het dood-, maar dan ook doodeng vond.....



Het product dat ik moest demonstreren was nog niet bekend, dat zou ik nog wel horen.



En paar weken later stond de UPS aan de deur met een grote doos...... Vreemd, want ik had niks besteld. Maar wat bleek.....mijn te demonstreren product zat er in.......



Een Stampin' Chalk Marker!!!!






HALLELUJAAAA, PRAIS THE LORD!!!! Moest ik daar 8 tot 10 keer 10 minuten over vol l*llen vol overgave en passief over vertellen??



Pfieuw, wat een uitdaging....... Maar goed, ik houd wel van een uitdaging en ik was vast besloten dat het me kost wat kost zou lukken! En als ik me ergens in vastbijt, dan lukt het ook, kan ik je vertellen. Alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat het me wel bloed, zweet en tranen heeft gekost.....




Ik had gedacht dat ik de nacht voorafgaand aan de Conventie geen oog dicht zou doen van de zenuwen, maar niets was minder waar. Gelukkig had ik Damir, de manager van Stampin' Up! Nederland nog even op de receptie gesproken en hij had nog eens in het Nederlands uitgelegd wat me te wachten stond. En oooooh....... als ik dat geweten had, was ik ook niet zo zenuwachtig geweest. Ik was gerust gesteld en sliep die nacht, heel uitzonderlijk voor mij, als een roos. Mijn projecten waren goed voorbereid, ik had enkele keren een praatje in het engels geoefend voor man en kinderen en meer dan mijn stinkende best kon ik op dat moment niet meer doen.




{Ff tussendoor; zijn jullie nog geïnteresseerd, het verhaal wordt te lang, moet ik nog verder vertellen? Anders quit hier maar gewoon!}




Er waren 5 demonstratrices, één uit elk Europees Stampin' Up! land die een presentatie mochten geven. Ik zou mijn tafel delen met de Oostenrijkse Fanny Minne, die geen Oostenrijkse bleek te zijn, maar een Vlaams sprekende Belgische die in Oostenrijk woont. Dat was wel een prettige bijkomstigheid.



En groot was mijn verbazing toen er een soort van billboard voor me was gemaakt. Hahahaaaaa....net echt hè?







Na mijn spulletjes geinstalleerd te hebben was er nog ruimschoots tijd over om de vele borden met inspiratie en te bekijken. Om jullie een voorstelling te geven heb ik de volgende foto's van het blog van Dina afgehaald. Ik hoop dat ze het goed vindt......

























 
Ook werd er volop geswapt. Hier dan eindelijk foto's van de swaps die ik samen met Marie-Claire gemaakt had. 








Ik was geïnspireerd door dit tasje dat mijn Team Utopia genootje Angelique had gemaakt.







En voor het geval ik er tekort kwam hadden we ook nog wat kaarten swaps gemaakt.






De swaps die ik gekregen had moeten nog op de foto. Ik kan alvast zeggen dat de meeste mensen er echt hun best op hadden gedaan, een uitzondering daargelaten.



Oké, na de openingsceremonie -waar ik helaas geen foto's van heb, maar die superleuk en Amerikaans was, mocht ik aan de bak. Ik had met Fanny afgesproken dat we om het uur zouden wisselen. Helaas ook hier bijna geen foto's van. Maar toch een kleine impressie. De creaties die ik gemaakt had volgen z.s.m.





Ik vond het zoooooooo leuk om te doen. En het ging hartstikke goed en de mensen waren geïnteresseerd, enthousiast en maakten veel foto's van hetgeen ik gemaakt had met mijn simpele pennetje.......(-;



En de tijd dat ik niet hoefde te demonstreren kon ik zelf rondlopen en kwam ik bijvoorbeeld mijn Engelse teamgenoot Sam Donald (misschien beter bekend als Pootles) van het SU Around The World Challenge blog tegen.




Ik en Sam Donald



Helaas lukte het me niet om nog een workshop of presentatie van een gastspreker te volgen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was dik tevreden!




Morgen deel IV en daarmee tevens het laatste deel, want het wordt te lang en ik heb een chronisch gebrek aan tijd deze weken.



Leuk dat je weer langs kwam!





dinsdag 26 november 2013

Stampin' Up! Convention 2013 Deel II

Allereerst wat leuk dat jullie zo meeleven en mijn verhaal willen horen. Aan de reacties te lezen willen jullie graag meer weten. Vooruit dan, part toe, hier it koms....


Na een rustige vlucht van slechts een uurtje landde ik op Manchester Airport. Tegelijk met mij landde het vliegtuig van mijn Team Utopia genootje Miriam, die ik al vaker gezien had, en haar roommate Pytsje Sjoukje, die ik nog nooit eerder ontmoet had.


 
Samen namen we een taxi naar ons hotel. Ik met een grote koffer én een trolly handbagage..... Ik zag de dames denken 'zo hé, die heeft veel meegenomen voor die 3 nachtjes....'. Inderdaad, dat was ook zo, maar er zaten niet alleen kleren in mijn koffer, maar dát mocht ik ze nog niet vertellen!! (-;



Mijn roommate Miranda zou pas later op de middag aankomen (haar vliegtuig deed er wat langer over want ze moest helemaal uit Limburg komen), dus toog ik samen met Miriam en Pytsje Sjoukje de stad in, die al volop in kerstsfeer was.









En het is dat ik geen husband bij had, maar anders kon ik hem hier parkeren.....








Ook probeerden we nog een tafeltje te reserveren bij Jamie, maar helaas......vol, vol, vol. )-:










Voor het eerst van mijn leven kocht en proefde ik wat Fudge, want volgens de meiden was dat wel zoooooooo lekker!






Pytsje Sjoukje en Miriam


Dat was ook zo, echter bij elke hap hapte ik volgens mij ook een spreekwoordelijke lepel boter naar binnen. Maar allé, je moet alles in je leven een keer geprobeerd hebben. 








Eind van de middag terug naar het hotel waar Miranda al op me zat te wachten. Snel kleedden we ons om om vervolgens richting het Marriott Hotel te gaan, waar de receptie voor alle demonstratrices met status Zilver 2 en hoger gehouden zou worden. 






We zouden met een groepje Duitse Demo's meelopen en geen van ons wist de weg, dus ik vroeg het aan de receptioniste van het hotel en liet vervolgens mijn uitnodiging cq toegangskaartje op de balie liggen..... Grrrrrrr echt weer iets voor mij, haastige spoed, daar kwam ik dus pas halverwege achter en zonder kaartje geen toegang stond erop. Even paniek, dilemma, terug- of doorlopen? Het was al laat, donker, 10 minuten terug lopen of het risico nemen? Boeien! Doorlopen! Ze laten me er vast wel in en ja hoor, pfieuw..... dat was ook zo.


Miranda en ik



We kregen een lekkere welkomscoctail (alcoholvrij, de hele conventie was alcoholvrij, ik kreeg bijna afkickverschijnselen) en er heerste een opgewonden stemming voor wat er komen ging........ 











 
Veel bekenden gezichten -zowel van internet als van real life-, er werd gelachen, er werden kussen uitgedeeld, gehugd en handen geschut en er liepen 2 waren kunstenaars rond die in no-time een goed lijkend silhouette van je konden knippen.

 








Ik vond het super leuk om mijn grote creatieve voorbeeld Jenni Pauli weer te ontmoeten en voelde me helemaal vereerd dat ze mijn naam wist. {bloos}  






Behalve dat Jenni een ontzettend leuke, bescheiden en creatieve vrouw is, is ze ook nog eens de best-verkopende demonstratrice van Europa. Zo óntzettend knap wat zij heeft bereikt!!



Alvorens het officiële gedeelte begon konden we onze Conventie-bag met inhoud ophalen. Een hele mooie rugzak waarin iemand zoals ik per definitie alles kwijtraakt met heel veel handige zakjes, vakjes en ritsjes waarin je alles netjes op kúnt bergen.....






In die rugzak zaten 4 make-and-takes en 3 stempelsets én het programmaboekje voor de komende dagen. 









En rapapaaaaaaa rapapaaaaaaa......... wie stond daarin?!?!?!?!







Ik zij de gek!!!



{ZIE HIER EEN SMILE VAN OOR TOT OOR}



Eindelijk kon ik mijn lang bewaarde geheim vertellen. 



Whoooooo, whooooo, ik mocht een presentatie geven op de Conventie!!!  Vandaar ook die grote koffer die ik bij had, snappie? 



Helaas van het officiële gedeelte heb ik geen foto's. Ik was zo onder de indruk van alles wat er gebeurde en gezegd werd, dat ik er niet aan gedacht heb en alleen maar heb genoten van het moment. Besides that, mijn iPhone maakt binnen wel zulke slechte foto's dat ze waarschijnlijk toch niet om aan te zien waren. 



Op de ronde tafels met mooie lange tafelkleden lag voor iedere demo een mooie Stampin' Up! conferentiemap met Parker pen.






Een heel mooi aandenken. Ik houd van aandenkens........






Op de receptie werden allerlei praatjes gehouden over hoe geweldig goed we allemaal zijn etc. etc. We mochten klappen voor onszelf en voor anderen. Heel Amerikaans, je kent het vast wel, maar oooooh zooooo leuk om mee te maken! Ook kregen we allerlei cijfers te zien en te horen. Wat ik daarvan het vermelden waard vind, is dat er in Europa de afgelopen 5 jaar ongeveer 5.000 mensen demonstratrice zijn geworden, waarvan er nog slechts 4% de titel Zilver 2 en hoger hebben.  Hé dan heb ik het nog niet zo slecht gedaan als je bedenkt dat ik dat in 8 maanden gehaald heb. Ben er eerlijk gezegd best trots op. {Bloos}



Er werd gegeten en (water) gedronken en er was live muziek.



So far so good...... de Conventie kon voor mij toen al niet meer stuk.



To be continued.... 



 

zondag 24 november 2013

Stampin' Up! Convention 2013 Deel I

Hello lieve mensen,



Ik ben weer bek in touwn. Moe, maar ontzettend voldaan, wat een GE-WEL-DI-GE ervaring!! Ik had het voor geen goud willen missen!!



Eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen......er valt zooooo veel te vertellen. Wellicht hebben jullie ook al het één en ander op mijn creatieve Facebook pagina voorbij zien komen, of op de social media van andere demonstratrices. Ik wil mijn ervaring dolgraag met jullie delen. Maar laat ik dan gewoon bij het begin beginnen en het in delen doen, want anders wordt mijn blogpost veel te lang.



Dus: hoe het begon....



Donderdagochtend om 07.15 uur vertrok ik richting de luchthaven van Antwerpen. Mijn vliegtuig zou om 09.50 uur de lucht in gaan, ik hoefde er pas een half uur van te voren te zijn en Antwerpen is slechts een uurtje rijden van ons vandaan, maar staat er om bekend dat er altijd files staan. Dus maar het zekere voor het onzekere genomen en op tijd vertrokken. En dat was maar goed ook, want we stonden inderdaad in de file!



Heeft Antwerpen dan een luchthaven hoor ik jullie nu bijna denken? Ja, Antwerpen heeft inderdaad een luchthaven. Een hele kleine welteverstaan. Zo eentje waar je nog gratis en voor niks mag parkeren en dan ook nog eens récht voor de ingang. Een luchthaven met maar 1 gate en 1 aankomstruimte en waarlangs een autoweg loopt met een verkeerslicht dat op rood springt als er een vliegtuig gaat landen of opstijgen.... (voor de auto's welteverstaan, niet voor het vliegtuig, dat is namelijk een beetje lastig stoppen in de lucht). Alles bij elkaar had het een beetje weg van een Lego vliegveldje. ECHT waar; daar is niets aan gelogen!






Dus.... voor de verandering kwam ik eens een keer ruim op tijd aan. En had ik alle tijd om op mijn gemakske een taske thee te drinken met uitzicht op de landingsbaan. Na een minuut of 10 zag ik wat lichtjes in de verte aankomen en landde daar recht voor mijn neus een leuk klein vliegtuigje.






In no-time kwamen er van 4 kanten enkele voertuigen aansnellen; een tankautootje formaat benzine-station-om-de-hoek, een bestelbusje dat later de bagagewagen bleek te zijn en nog 2 jeeps met iets van veiligheidsfunctionarissen die het vliegtuig waarschijnlijk tegen een Al Qaida aanslag of iets dergelijks moesten beschermen.





Uit het bestelbusje sprongen 2 mannen in flitsende hesjes, openden de achterdeuren en haalden daar een KEUKENTRAPJE uit (écht waar) om de bagage achter uit het vliegtuig de halen en deze vervolgens, te voet en onder de vleugel van het vliegtuig door, naar de voorzijde van het vliegtuig te brengen, alwaar zij alle koffers netjes op een rijtje onderaan de trap zetten en ook nog eens de handvaten uittrokken voor de wachtende passagiers. En pas toen alles netjes op een rijtje klaar stond mochten de 21 passagiers het vliegtuig verlaten en tegelijk hun bagage meenemen.







Wat een service!



Oké, toen was het tijd voor mij om te gaan boarden. Maar niet voordat ik eerst nog even een plasje ging plegen. Want van plasjes in een claustrofobisch Lego vliegtuig wc-tje word ik namelijk niet vrolijk.  En wat ik daar nou weer zag hangen......






Blijkbaar wegens gebrek aan een Lego-poppetje-toilet-juffrouw, hing er op elke deur gewoon een A4-tje met het verzoek vooral ook de pleeborstel even door het toilet te halen.....



Jeetje mieneetje..............even sloeg de schrik om mijn hart......als ze me dalijk ook maar niet gingen vragen zelf het vliegtuig te besturen?!?!?!!?!? Ik zou er niet van staan te kijken.



Toen hup, door de douane en samen met de 5(!) andere passagiers nog even wachten in de gate onder het genot van een GRATIS kopje (automaten)koffie/thee. Nou ja, zeg waar maak je dat tegenwoordig nog mee?



Aan boord van onze bijna privé-jet werden wij zessen opgewacht door een uiterst vriendelijke, Engelse stewardess met rood haar en sproeten die ons tijdens de vlucht van 1 uur ook nog eens verraste met een vers croissantje met kaas, een vers kopje thee en een butterscotch koekje....



Ik wist niet wat ik meemaakte, naar de laatste jaren regelmatig met Ryanair te hebben gevlogen. Wat een verschil!!!



Ik moest me dan ook werkelijk inhouden niet te gaan fluiten en zo vloog ik de UK tegemoet.......



Mijn dag kon al niet meer stuk {smile}.  



Later meer.....





LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...