Urbi et Urbi; we hebben een paus!

Net als Roland Garos, stond ook Rome al heel lang op mijn verlanglijstje om nog eens naar toe te gaan.



Ooit....



In de toekomst.



Maar weet je wat het is met de toekomst? Hoe langer je wacht hoe korter hij wordt.....



En hoe onzekerder ook.



Dus besloten we om te gaan. Gewoon, omdat het kon.

Wij hebben de mazzel dat we slechts 5 kilometer van het vliegveld wonen, we vertrokken om 14.45 uur met de auto en om 18.00 uur landden we in Rome. Nog een half uurtje met de bus, een stukje lopen en om 19.00 uur waren we in ons hotel, waar een vriendelijke receptioniste ons de kamersleutel gaf en ons in haar beste Inglisjjj op een kaartje toonde in welk deel van de stad we verbleven, waar de bezienswaardigheden waren, hoe we daar het beste konden komen, in welke wijk we beter konden wegblijven en oh ja, ze vertelde ook nog iets over die poop die sdet ievening in sdie sjurts zou komen......



Maar dat laatste begrepen we niet helemaal.



Hongerig als we waren besloten we richting sdie sjurts te lopen om een hapje te gaan eten en eens te gaan kijken wat er te doen was. Twas een 10 minuutjes lopen, het werd wat drukker op straat en toen stonden we ineens voor een mooi versierde Basiliek de Santa Maria  Maggiore.  

Mmmmmh, het plein was afgezet, er was een heleboel beveiliging op de been........ zou het dan echt waar zijn?



Hier en daar hoorde we dat Padre Francesco echt zou komen!! Maar hoe laat? Dat wist geen mens. We besloten te wachten, de Paus zien maak je immers niet elke dag mee.



Het werd 20.00 uur, 20.15 uur, 20.30 uur er was allerlei bedrijvigheid op het plein, maar de Paus was nog in geen velden of wegen te bekennen.

Het werd drukker en donkerder ook. Hij moest wel snel komen hoor, want ik had geen camera bij en mijn iPhone kan geen goede foto's maken in het donker en die moest ik toch wel maken, want geen mens zou me thuis ooit geloven zonder foto's.





Ondertussen SMS-te ik met het thuisfront om te vertellen dat we de Paus waarschijnlijk gingen zien, waar in eerste instantie smakelijk om werd gelachen. Toch werd er ook wat voor ons gegoogled en zo kwamen we er achter dat het Sacramentsdag was en dat dat in verschillende landen een officiële feestdag is.



Nou, kwam dat ff mooi uit; voor een feestje ben ik altijd in!

 


Maar het werd later en later, ons geduld werd op de proef gesteld (we wisten nog steeds niet zeker of ie wel echt kwam) en onze magen rommelden, maar toen ineens kwam er beweging in. Vanaf links kwam er een processie het plein op.

Honderden nonnen en evenzoveel paters vulden het plein.



Er leek geen einde aan te komen.

Ik was er heilig van overtuigd dat de Paus de rij zou sluiten en in zijn pausmobiel vast een rondje om de kerk zou maken en me onderwijl een kushandje zou toewerpen als blijk van waardering voor het lange wachten en die (verplichte) vroege zondagochtend bezoekjes aan de kerk in mijn jeugd .....

 
Maar ik had het mis. )-:



Aan het einde van de optocht verscheen weliswaar een mobiel, maar ik vermoed dat zich daarin alleen het Allerheiligste Sacrament (de heilige Hostie) bevond.

 

En toen ineens stond ie voor het altaar......

Hoe dat ie daar is gekomen, dat is me nog steeds een raadsel.



Maar hij was er!




Er was een dienst van een kwartiertje, in het Latijn. Een enkel gezang kwam me nog bekend voor van vroeger, verder verstond ik er niks van en ik geloof dat de Paus me zegende en zei dat al mijn zonden vergeven waren....

Of iets in die trant dan toch.....  (-;



Skôn hè?